Rodzina

— Hej, Salazar.

— Co znowu?

Był piękny, piątkowy wieczór, za chwilę zarówno starzy jak i nowi uczniowie Szkoły Magii i Czarodziejstwa Hogwart mieli zasiąść na uczcie świętującej początek kolejnego, wspaniałego roku szkolnego.

Salazar wewnętrznie aż drżał, gdyż nie czuł się zupełnie gotowy na kolejne sprawdzanie prac domowych i testów, podobnie jak na kolejne próby zniszczenia jego klasy przez uczniów niewprawionych w magii.

— A co, jak się okaże, że twój syn pójdzie do mojego domu, a moja córeńka do twojego?

Godryk miał tu na myśli oczywiście domy hogwardzkie, a nie dosłowne ich domy. Już się dawno temu upewnił, że jego córka da radę wrócić do swojego domu nawet po pijaku, po pojedynku z trollem i łaskotaniu smoka.

Godryka przeszył dreszcz. Łaskotanie smoka nie było jednym z jego najlepszych pomysłów.

Salazar spojrzał twardo na swojego przyjaciela.

— Wtedy wie, że nie ma czego szukać u mnie w domu, gdyby taka okoliczność zaszła — odpowiedział chłodno. — A co z twoją pociechą?

— Pewnie to samo co ty. W takim razie jak moja pójdzie do Slytherinu, a twój do Gryffindoru to możemy w sumie się dziećmi wymienić — zdawało się, że Godryk mówił to na poważnie.

Przynajmniej tak się zdawało Salazarowi, Gryffindor chciał tylko zobaczyć, jak jego przyjaciel na to zareaguje. W końcu nie wyrzuciłby swojego skarbeńka z domu!

— Czy ty chcesz mnie okraść z syna?! Masz już przecież jednego! Co prawda w powijakach on jest, ale masz... Nie oddam ci go, nawet jeśliby miał trafić do twojego domu!

Godryk zachichotał.

— Więc chcesz powiedzieć, że blefowałeś, że wyrzuciłbyś go z rodziny, nawet gdyby stał się Gryfonem?

Slytherin wymamrotał coś pod nosem, krzyżując ręce na torsie i... Czy Godryk widział na jego twarzy rumieniec?!

— O Boże, Salazarze, ty jednak masz serce!

— Cicho siedź, bo inaczej rzucę cię bazyliszkowi na pożarcie.

— Pff, najpierw musisz jednego posiadać, żeby to zrobić — jednak Gryffindor nie mógł powstrzymać uśmiechu.

Dobrze wiedzieć, że Salazar Slytherin nie porzuci rodziny, nawet jeśli ta nie spełniałaby jego idealnego obrazka idealnej czystokrwistej rodziny.

Jak zepsuć całą sagę Harry'ego Pottera zmieniając jedną decyzję

— Nie zgadzam się.

Kiedy Syriusz Black wypowiedział te słowa w stronę Lily i Jamesa, ci zastygli, nie wiedząc, co mają powiedzieć.

Wiedzieli bowiem, że dla swoich przyjaciół Syriusz mógłby zrobić absolutnie wszystko. Black był okropnie lojalny wobec nich i tylko się nie zgadzał, kiedy pomysł był absolutnie głupi nawet na jego dość niskie standardy.

Ale z kim innym tajemnica ich zamieszkania byłaby bezpieczniejsza niż właśnie z Syriuszem Blackiem?

James odchrząknął.

— Dlaczego się nie zgadasz, Łapo? — zapytał dyplomatycznie i spokojnie, chociaż miał ochotę wstrząsnąć swoim najlepszym przyjacielem.

Jednakże Lily była w ciąży i nie chciał jej stresować walką pomiędzy nim a Blackiem, toteż trzeba było załatwić to na spokojnie.

— Słuchaj Rogacz, nie żebym tego nie doceniał, nie czuł się uhonorowany tym,że mi tak ufacie czy coś, ale... Dobra, nie będę subtelny.

— Subtelność nigdy ci nie pasowała, Wąchaczu — powiedziała z uśmiechem Lily.

— Em, tak, właśnie, chyba że nie miałem innego wyjścia i być subtelnym właśnie... Nieważne. Chodzi o to, że jeden z nas jest szpiegiem, wiemy to na pewno i nie ma ku temu żadnych wątpliwości. Mogę to być nawet ja, z tego co wiemy...

— Ciekawe w jaki sposób — powiedział James z sarkazmem.

— Nie wiem w końcu co robię, kiedy śpię. Aco jeśli mam schizofrenię i po prostu o tym nie wiemy?

— Syriuszu, uwierz mi, skoro zauważyliśmy mały futerkowy problem Remusa to myślisz, że nie zauważylibyśmy, że próbujesz zabić nas w środku nocy czy coś?

— Nieważne James, nieważne! W każdym razie proponuję, żeby to James był Strażnikiem.

Kiedy ani James, ani Lily się nie odezwali, Syriusz westchnął.

— Kto byłby lepszym Strażnikiem Tajemnicy od osoby, która ma się ukrywać z własną żoną i nienarodzonym synem?

— Wąchaczu... To na pewno ty? Dobrze się czujesz? Chyba cię nam nie podmienili? — zapytała podejrzliwie Lily.

— Wiem, wiem, ale dziedziczna paranoja Blacków znowu uderza. Pewnie, ludzie będą myśleć że to ja jestem Strażnikiem, widzicie, ale tak naprawdę to James nim będzie. Dzięki temu i sekret, i wy będziecie bezpieczni.

— Jesteś pewny, Syriuszu? To może być dla ciebie niebezpieczne — rzekła zmartwiona Lily.

— Absolutnie, Lils. W końcu jeżeli umrę to przynajmniej chroniąc moich przyjaciół i chrześniaka, co nie?

Pierwszy Dyrektor Hogwartu

— Więęc, kto powinien z nas wszystkich zostać dyrektorem? — zapytał Godryk Gryffindor rozkładając się na jednej z kanap w gabinecie dyrektorskim.

Był do przestrzenny pokój z czterema kanapami, wieloma półkami z książkami i magicznymi artefaktami (jednym z nich jest Tiara Przydziału), po środku pokoju stało duże biurko, a przed nim stały trzy wygodne fotele. Na ścianie przeciwległej do wejścia gabinetu znajdowało się duże okno, przez które wypadało w tej chwili światło słoneczne.

— Ja z pewnością nie — kontynuował Godryk — Nie jestem do tego stworzony. Poza tym ja i odpowiedzialność?! Zwyczajnie do siebie nie pasujemy!

— Tak, zgadzam się. Nie nadajesz się do tego, kto wie, co by się uczniom stało gdybyś był dyrektorem? — Powiedział Slytherin.

— Chcesz mi powiedzieć, że świadomie bym zranił moich uroczych uczniów?! — wykrzyczał w horrorze Godryk.

— Świadomie może i nie. Nieświadomie właśnie.
Zanim jednak kolejna epicka kłótnia mogłaby wybuchnąć pomiędzy Godrykiem Gryffindorem a Salazarem Slytherinem, Rowena zaczęła mówić.

— Najlepiej żeby dyrektorką została Helga.

— Ech?! — pisnęła Hufflepuff.

Ale jak to, że niby ona? — zastanawiała się.

— Muszę się zgodzić z Roweną — rzekł Gryffindor — W porównaniu do Salazara ty nie przerażasz naszych słodkich uczniów samym spojrzeniem.

Salazar zaczął intensywnie wpatrywać się w Godryka, na co ten jedynie prychnął.

— Widzisz? O tym właśnie mówiłem.

— N-no ale co z Roweną? Jestem pewna ze byłaby lepsza ode mnie!

— Pamiętasz może, że zdarza mi się zapominać o posiłkach kiedy zaczynam czytać moje księgi lub gdy eksperymentuję? Jaki ja bym dała uczniom przykład? Dobrze wiesz, że gdyby nie wy to bym zagłodziła się na śmierć przez moje ciągłe nauki. Albo pamiętasz jak ostatnio potraktowałam Godryka jak mi przeszkodził? Nie chcę wyrzucać ucznia przez okno tylko dlatego, że przyszedł do mnie po godzinach.

Godryk wzdrygnął. Spadanie z wieży Ravenclaw nie jest przyjemną sprawą. Kto wie, co by się z nim stało, gdyby akurat Salazar nie stał u stóp wieży i na niego nie wpadł? Zginąłby pewnie jak nic.

Slytherin nadal nie wybaczył mu tego awaryjnego lądowania na nim.

— Cóż, chyba masz rację... — rzekła niepewnie Helga.

— Nie martw się, Helguś, pomożemy ci kiedy będziesz nas potrzebowała! — Powiedział Gryffondor.

— Tak długo jak Godryk ani żaden z jego Gryfonów nie będą dyrektorami to będę zadowolony. Kto wie jakie nieszczęścia by zapadły na tę szkołę gdyby jeden z twoich się wziął za robotę dyrektora?

I mimo że Gryffindor czuł się obrażony tym stwierdzeniem, to panie zgadzały się z Salazarem.

Tak więc oto Helga Hufflepuff stała się dyrektorką Szkoły Magii i Czarodziejstwa Hogwart.

Nieznanie jednak dla nich, tysiąc lat później Gryfon stał się dyrektorem.

Za jego kadencji został wyprodukowany Czarny Pan, sztuk jeden, Zbawiciel Czarodziejskiego Świata, sztuk jeden, nielegalni animadzy, sztuk trzy, wilkołak, sztuk jeden, półolbrzym, sztuk jeden, ataki bazyliszka, cały rok, Turniej Trójmagiczny, który źle poszedł, sztuk jeden, trójgłowy pies, który był przetrzymywany na terenie szkoły, podobnie jak akromantule i nawet smok, czy też hipogryfy czy sklątki tylnowybuchowe, sztuk kilka.

Oj tak, niebezpiecznym jest mianowanie Gryfona jako dyrektora Hogwartu.

---------------------
Ach, dawno nic nie pisałam, jak tego mi brakowało!
Miło jest napisać coś krótkiego takiego, po prostu przyjemna sprawa <3
Ogłoszeń brak, trzymajcie się ciepło!

Darka3363