Rodzina

— Hej, Salazar.

— Co znowu?

Był piękny, piątkowy wieczór, za chwilę zarówno starzy jak i nowi uczniowie Szkoły Magii i Czarodziejstwa Hogwart mieli zasiąść na uczcie świętującej początek kolejnego, wspaniałego roku szkolnego.

Salazar wewnętrznie aż drżał, gdyż nie czuł się zupełnie gotowy na kolejne sprawdzanie prac domowych i testów, podobnie jak na kolejne próby zniszczenia jego klasy przez uczniów niewprawionych w magii.

— A co, jak się okaże, że twój syn pójdzie do mojego domu, a moja córeńka do twojego?

Godryk miał tu na myśli oczywiście domy hogwardzkie, a nie dosłowne ich domy. Już się dawno temu upewnił, że jego córka da radę wrócić do swojego domu nawet po pijaku, po pojedynku z trollem i łaskotaniu smoka.

Godryka przeszył dreszcz. Łaskotanie smoka nie było jednym z jego najlepszych pomysłów.

Salazar spojrzał twardo na swojego przyjaciela.

— Wtedy wie, że nie ma czego szukać u mnie w domu, gdyby taka okoliczność zaszła — odpowiedział chłodno. — A co z twoją pociechą?

— Pewnie to samo co ty. W takim razie jak moja pójdzie do Slytherinu, a twój do Gryffindoru to możemy w sumie się dziećmi wymienić — zdawało się, że Godryk mówił to na poważnie.

Przynajmniej tak się zdawało Salazarowi, Gryffindor chciał tylko zobaczyć, jak jego przyjaciel na to zareaguje. W końcu nie wyrzuciłby swojego skarbeńka z domu!

— Czy ty chcesz mnie okraść z syna?! Masz już przecież jednego! Co prawda w powijakach on jest, ale masz... Nie oddam ci go, nawet jeśliby miał trafić do twojego domu!

Godryk zachichotał.

— Więc chcesz powiedzieć, że blefowałeś, że wyrzuciłbyś go z rodziny, nawet gdyby stał się Gryfonem?

Slytherin wymamrotał coś pod nosem, krzyżując ręce na torsie i... Czy Godryk widział na jego twarzy rumieniec?!

— O Boże, Salazarze, ty jednak masz serce!

— Cicho siedź, bo inaczej rzucę cię bazyliszkowi na pożarcie.

— Pff, najpierw musisz jednego posiadać, żeby to zrobić — jednak Gryffindor nie mógł powstrzymać uśmiechu.

Dobrze wiedzieć, że Salazar Slytherin nie porzuci rodziny, nawet jeśli ta nie spełniałaby jego idealnego obrazka idealnej czystokrwistej rodziny.

Jak zepsuć całą sagę Harry'ego Pottera zmieniając jedną decyzję

— Nie zgadzam się.

Kiedy Syriusz Black wypowiedział te słowa w stronę Lily i Jamesa, ci zastygli, nie wiedząc, co mają powiedzieć.

Wiedzieli bowiem, że dla swoich przyjaciół Syriusz mógłby zrobić absolutnie wszystko. Black był okropnie lojalny wobec nich i tylko się nie zgadzał, kiedy pomysł był absolutnie głupi nawet na jego dość niskie standardy.

Ale z kim innym tajemnica ich zamieszkania byłaby bezpieczniejsza niż właśnie z Syriuszem Blackiem?

James odchrząknął.

— Dlaczego się nie zgadasz, Łapo? — zapytał dyplomatycznie i spokojnie, chociaż miał ochotę wstrząsnąć swoim najlepszym przyjacielem.

Jednakże Lily była w ciąży i nie chciał jej stresować walką pomiędzy nim a Blackiem, toteż trzeba było załatwić to na spokojnie.

— Słuchaj Rogacz, nie żebym tego nie doceniał, nie czuł się uhonorowany tym,że mi tak ufacie czy coś, ale... Dobra, nie będę subtelny.

— Subtelność nigdy ci nie pasowała, Wąchaczu — powiedziała z uśmiechem Lily.

— Em, tak, właśnie, chyba że nie miałem innego wyjścia i być subtelnym właśnie... Nieważne. Chodzi o to, że jeden z nas jest szpiegiem, wiemy to na pewno i nie ma ku temu żadnych wątpliwości. Mogę to być nawet ja, z tego co wiemy...

— Ciekawe w jaki sposób — powiedział James z sarkazmem.

— Nie wiem w końcu co robię, kiedy śpię. Aco jeśli mam schizofrenię i po prostu o tym nie wiemy?

— Syriuszu, uwierz mi, skoro zauważyliśmy mały futerkowy problem Remusa to myślisz, że nie zauważylibyśmy, że próbujesz zabić nas w środku nocy czy coś?

— Nieważne James, nieważne! W każdym razie proponuję, żeby to James był Strażnikiem.

Kiedy ani James, ani Lily się nie odezwali, Syriusz westchnął.

— Kto byłby lepszym Strażnikiem Tajemnicy od osoby, która ma się ukrywać z własną żoną i nienarodzonym synem?

— Wąchaczu... To na pewno ty? Dobrze się czujesz? Chyba cię nam nie podmienili? — zapytała podejrzliwie Lily.

— Wiem, wiem, ale dziedziczna paranoja Blacków znowu uderza. Pewnie, ludzie będą myśleć że to ja jestem Strażnikiem, widzicie, ale tak naprawdę to James nim będzie. Dzięki temu i sekret, i wy będziecie bezpieczni.

— Jesteś pewny, Syriuszu? To może być dla ciebie niebezpieczne — rzekła zmartwiona Lily.

— Absolutnie, Lils. W końcu jeżeli umrę to przynajmniej chroniąc moich przyjaciół i chrześniaka, co nie?

Pierwszy Dyrektor Hogwartu

— Więęc, kto powinien z nas wszystkich zostać dyrektorem? — zapytał Godryk Gryffindor rozkładając się na jednej z kanap w gabinecie dyrektorskim.

Był do przestrzenny pokój z czterema kanapami, wieloma półkami z książkami i magicznymi artefaktami (jednym z nich jest Tiara Przydziału), po środku pokoju stało duże biurko, a przed nim stały trzy wygodne fotele. Na ścianie przeciwległej do wejścia gabinetu znajdowało się duże okno, przez które wypadało w tej chwili światło słoneczne.

— Ja z pewnością nie — kontynuował Godryk — Nie jestem do tego stworzony. Poza tym ja i odpowiedzialność?! Zwyczajnie do siebie nie pasujemy!

— Tak, zgadzam się. Nie nadajesz się do tego, kto wie, co by się uczniom stało gdybyś był dyrektorem? — Powiedział Slytherin.

— Chcesz mi powiedzieć, że świadomie bym zranił moich uroczych uczniów?! — wykrzyczał w horrorze Godryk.

— Świadomie może i nie. Nieświadomie właśnie.
Zanim jednak kolejna epicka kłótnia mogłaby wybuchnąć pomiędzy Godrykiem Gryffindorem a Salazarem Slytherinem, Rowena zaczęła mówić.

— Najlepiej żeby dyrektorką została Helga.

— Ech?! — pisnęła Hufflepuff.

Ale jak to, że niby ona? — zastanawiała się.

— Muszę się zgodzić z Roweną — rzekł Gryffindor — W porównaniu do Salazara ty nie przerażasz naszych słodkich uczniów samym spojrzeniem.

Salazar zaczął intensywnie wpatrywać się w Godryka, na co ten jedynie prychnął.

— Widzisz? O tym właśnie mówiłem.

— N-no ale co z Roweną? Jestem pewna ze byłaby lepsza ode mnie!

— Pamiętasz może, że zdarza mi się zapominać o posiłkach kiedy zaczynam czytać moje księgi lub gdy eksperymentuję? Jaki ja bym dała uczniom przykład? Dobrze wiesz, że gdyby nie wy to bym zagłodziła się na śmierć przez moje ciągłe nauki. Albo pamiętasz jak ostatnio potraktowałam Godryka jak mi przeszkodził? Nie chcę wyrzucać ucznia przez okno tylko dlatego, że przyszedł do mnie po godzinach.

Godryk wzdrygnął. Spadanie z wieży Ravenclaw nie jest przyjemną sprawą. Kto wie, co by się z nim stało, gdyby akurat Salazar nie stał u stóp wieży i na niego nie wpadł? Zginąłby pewnie jak nic.

Slytherin nadal nie wybaczył mu tego awaryjnego lądowania na nim.

— Cóż, chyba masz rację... — rzekła niepewnie Helga.

— Nie martw się, Helguś, pomożemy ci kiedy będziesz nas potrzebowała! — Powiedział Gryffondor.

— Tak długo jak Godryk ani żaden z jego Gryfonów nie będą dyrektorami to będę zadowolony. Kto wie jakie nieszczęścia by zapadły na tę szkołę gdyby jeden z twoich się wziął za robotę dyrektora?

I mimo że Gryffindor czuł się obrażony tym stwierdzeniem, to panie zgadzały się z Salazarem.

Tak więc oto Helga Hufflepuff stała się dyrektorką Szkoły Magii i Czarodziejstwa Hogwart.

Nieznanie jednak dla nich, tysiąc lat później Gryfon stał się dyrektorem.

Za jego kadencji został wyprodukowany Czarny Pan, sztuk jeden, Zbawiciel Czarodziejskiego Świata, sztuk jeden, nielegalni animadzy, sztuk trzy, wilkołak, sztuk jeden, półolbrzym, sztuk jeden, ataki bazyliszka, cały rok, Turniej Trójmagiczny, który źle poszedł, sztuk jeden, trójgłowy pies, który był przetrzymywany na terenie szkoły, podobnie jak akromantule i nawet smok, czy też hipogryfy czy sklątki tylnowybuchowe, sztuk kilka.

Oj tak, niebezpiecznym jest mianowanie Gryfona jako dyrektora Hogwartu.

---------------------
Ach, dawno nic nie pisałam, jak tego mi brakowało!
Miło jest napisać coś krótkiego takiego, po prostu przyjemna sprawa <3
Ogłoszeń brak, trzymajcie się ciepło!

Darka3363

Cztery absurdalne sposoby na zabicie Voldemorta

Wyobraźmy sobie po prostu, że Voldemort nie ma horkruksów i nie jest nieśmiertelny. Cztery absurdalne sposoby na zakończenie życia tak nieprawdopodobne, że aż nieprawdopodobne. I nie, ja wcale się nie powtarzam. Enjoy XD

--------------------------------------------

                1.Śmiercionośny żart

                Harry, Ron, Hermiona, Neville i Luna byli w trakcie bitwy z Śmierciożercami, kiedy nagle pojawili się członkowie Zakonu Feniksa.

                W tym również i ojciec chrzestny Harry’ego – Syriusz Black.

                Harry znowu poczuł to kłujące uczucie w sercu, kiedy myślał o tym, jak łatwo dał się zmanipulować przez Voldemorta. Gdyby tylko przyłożył się do Oklumencji! Tyle że po co, odciąłby się od swojego źródła informacji, które Dumbledore tak łatwo zatrzymywał dla siebie. Nie miał mu tego za złe, jednak niewiedza bywała okropna do zniesienia. Nieważne.

                Ale było już na to za późno. Teraz Potter miał tylko nadzieję, że cała ta wyprawa nie skończy się śmiercią jego przyjaciół, Syriusza i członków Zakonu. Nawet tego cholernego Nietoperza Hogwartu.

                W pewnym momencie pojawił się Voldemort.

                Harry westchnął, kierując się do mordercy jego rodziców. Jeżeli coś mógłby tutaj zrobić, to powstrzymać Voldemorta chociaż na kilka minut, dopóki nie pojawi się Dumbledore.

                Już uniósł różdżkę, już miał wypowiedzieć zaklęcie, kiedy nagle coś trafiło w czoło Czarnego Pana.

                Co dziwniejsze, Voldemort nie mógł uchronić się przez tą rzeczą za pomocą zwykłej tarczy. Dla Harry’ego było to dziwne i niezrozumiałe.

                Po chwili z czoła wężowego gościa zaczęła sączyć się krew, a połączenie, jakie miał Harry z Voldemortem, nagle zniknęło. Zmarszczył brwi.

                Chwilę później usłyszał, jak Śmierciożercy wyją w niebogłosy, jakby ktoś nagle zaczął rozrywać im skórę. To tylko przekonało Harry’ego, że Voldemort zdechł na dobre.

                Obrócił się i zobaczył, że wszyscy patrzyli się na Syriusza, który przyjął niewinną minę. Wokoło, jak zauważył Harry, skakały… Kaczki? Które do tego miały broń w ręku i starały się wykończyć siebie nawzajem?

                O ile dobrze pamiętał, Dudley kiedyś w tę grę grał. Nazywała się Duck Game. Polegała na tym, że po prostu stajesz się kaczką, zbierasz broń i próbujesz zabić wszystkich, nie dając przy okazji zabić siebie.

                Spojrzał na Blacka z niezrozumieniem.

                - No co?! – Wykrzyknął w końcu Syriusz. – Jak się człowiek nudzi, to jest zdesperowany, a skoro tak, to nawet mugolskie gry wydają się świetną opcją! Poza tym nie wiedziałem, że ten żart może być tak śmiercionośny w skutkach…

                2.Niewinny fanfic

                Voldemort nie mógł uwierzyć, że to robi.

                No ale nie mógł teraz wezwać Severusa, a połowa jego kompetentnych Śmierciożerców była na wakacjach.

                Zaś druga połowa wciąż siedziała w Azkabanie. A resztę powinien w końcu wysłać do psychologa, o ile nie zamknąć ich od razu w domie wariatów.

                Niefajna sytuacja.

                Włączył więc komputer i zaczął guglować.

                Musiał przyznać, że mimo tego, jak bardzo nienawidził mugoli, to łby mieli nie od parady. Wymyślali różne cudeńka, które nawet nawet ułatwiają innym życie. Nawet jeśli czarodzieje tez mają swoje rozwiązania, jak na przykład sieć Fiuu zamiast telefonu czy też miotły zamiast samolotów.

                Tyle że samoloty miały tę przewagę, że nie było zimno podczas lotu i jak zaskoczyła burza, to pasażerom jest ciepło i przytulnie, w porównaniu do czarodzieja lecącego w tejże burzy.

                Pięć godzin później jakimś cudem trafił na… Dziwnego fanfica.

                To było straszne. Po pierwsze: skąd mugole w ogóle wiedzą o tym, że magiczny świat istnieje?

                Po drugie: Skąd wiedzą, jak się nazywa, co uczynił i dalej nie boją się wymawiać jego imienia?

                Po trzecie: Skąd wiedzą, że w Przepowiedni jest mowa o nim i o bachorze Potterów? Chociaż swoją drogą przynajmniej poznał ją w całości, o ile nie została ona wyssana z palca oczywiście.

                Przeczytał.

                I po tym wszystkim wyjął różdżkę i przyłożył ją do skroni.

                Już woli smażyć się w Piekle niż kiedykolwiek znaleźć fanfica, w którym on i Potter… Nie. To jest już po prostu złe. Nie będzie o tym nigdy więcej mówił.

                Rzucił niewerbalne Zaklęcie Zabijające.

                3.Wieczny serial

                Każdy się kiedyś nudził.

                Nawet sam Lord Voldemort.

                Coś takiego się stało, kiedy nie miał ciała i siedział w Albanii, czekając na jakiegoś idiot… Swojego dozgonnego sługę, który pomoże mu się odrodzić.

                Zajrzał raz do mugolskiego domu.

                Oglądali pierwszy odcinek ,,Mody na sukces”.

                Voldemort, zainteresowany tym, co się działo w telewizji zaczął oglądać.

                ----------------------------------------------

                6000 odcinków później…

                Voldemort zupełnie stracił poczucie czasu.

                Stracił je aż tak bardzo, że minęło kilkanaście lat, Harry Potter zdążył dorosnąć, narobić się dzieci, wnuków, prawnuków, praprawnuków… No, tak czy inaczej jego rodzina się rozrosła.

                Nie było żadnych wydarzeń z Kamieniem Filozoficznym, aferą z Komnatą Tajemnic, Syriusz jednak i tak zwiał z Azkabanu, żeby załatwić Pettigriew, ale co tam… Voldemort się nie odrodził podczas Turnieju Trójmagicznego (w którym Potter nie brał udziału), Cedric Diggory nie umarł, bliźniaki Weasley dalej są tak nierozłączni jak zawsze, Lupin i Tonks wychowywali małego Teddy’ego, starając się zmniejszyć wpływ rozpieszczania przez ojca chrzestnego, Syriusz się w końcu hajtnął, a Severus Snape w wieku 80 lat zszedł z piedestału Nietoperza z Lochów i odszedł na zasłużoną emeryturę, kiedy tylko udało mu się spełnić jedno z marzeń – nauczył Pottera i jego bachory eliksirów.

                A Voldemort?

                W końcu nie doczekał się idioty, który miał mu pomóc się odrodzić. Zamiast tego poświęcił się oglądaniu ,,Mody na sukces”, aż w końcu wyzionął ducha.

                Metaforycznie rzecz biorąc, oczywiście. Po prostu w końcu Piekło się o niego upomniało.

                A w dzisiejszych czasach takiego pracownika przy kuszeniu ludzi to dzisiaj można ze świecą szukać!

               

              4. Ogłaszająca moc muzyki

                Voldemort nie był zapamiętałym miłośnikiem muzyki.

                O wiele lepsze, jego zdaniem, było poznawanie kolejnych dziedzin magicznych, zwłaszcza tych zakazanych przez Ministerstwo Magii.

                Jednak tym razem on i jego Śmierciożercy przypadkiem trafili na mugolski koncert. Do tego muzyki rockowo-metalowej, trzeba dodać. Przynajmniej tak się Tomowi wydawało.

                Voldemort nie pamiętał, żeby w tym miejscu stała jakakolwiek scena.

                To była ostatnia myśl, jaka go nawiedziła, zanim fala dźwiękowa z głośnika, przed który się teleportował, uderzyła go w uszy.

                W ten sposób Voldemort ogłuchł.

                A żeby tego było mało, jego Śmierciożercy upadli na niego, kiedy okazało się, że wylądowali na konstrukcji amfiteatru.

                Ponad sześćset kilo żywej wagi przygniotło Voldemorta.

                I już więcej się nie poruszył.